คำถาม

คำถามที่ไม่รู้ว่าจะมีคำตอบหรือเปล่า

มันเป็นเรื่องเศร้าที่แม่กับลูกไม่ได้อยู่ด้วยกัน  สิ่งที่แม่ทำได้ คือ ส่งความคิดถึงไปให้ทุกวัน ทุกวัน วันละหลาย ๆ ครั้ง

มันเป็นเรื่องเศร้าที่เราไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน  เหตุเกิดจากความผิดพลาดในวัยหนึ่งของชีวิตแม่

มันเป็นเรื่องเศร้าที่แม่ไม่ได้ดูการเจริญเติบโตทางร่างกาย และจิตใจของลูกอย่างใกล้ชิด

ทุกวันนี้แม่ได้แต่เดาเอาว่า ลูกของแม่ มีผิวพรรณเป็นอย่างไร  มีแผลที่ไหนบ้าง  ชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร  กินผักหรือเปล่า  ลูกจะคิดถึงแม่บ้างหรือเปล่า  ลูกอยากจะบอกอะไรกับแม่บ้างหรือเปล่า

แม่คงได้แต่ถามตัวเอง และถามลูกอยู่ในใจเหมือนที่เคยทำ วันแล้ววันเล่า เดือนแล้วเดือนเล่า ปีแล้วปีเล่า

มันเป็นเรื่องเศร้าที่ความห่างของระยะทางเป็นอุปสรรคระหว่างเรา

มันเป็นเรื่องเศร้าที่ฝ่ายหนึ่งไม่ยินดีต้อนรับหากแม่คิดจะไปหาลูก

แม้ที่ผ่านมา แม่ไม่เคยให้หลายสิ่งหลายอย่างกับลูกได้  แต่แม่ก็เฝ้าดูลูกอยู่ทุกวี่วัน ผ่านโลกออนไลน์

มันเป็นเรื่องเศร้าที่ลูกไม่ update ตัวเอง ณ ที่แห่งนั้น  ทำให้แม่รู้สึกเหมือนถูกตัดขาดจากความเคลื่อนไหวใด ๆ ของลูก

ทุกอย่างมันเศร้ามากสำหรับแม่   แม้แม่จะมีความพยายาม ที่จะบอกลูกเสมอว่า  มีอะไรพูดคุยกับแม่ได้ทุกเรื่อง  เล่าสู่กันฟังได้  แต่........ลูกก็เงียบเฉย

มันจึงเป็นเรื่องเศร้าที่แม่ต้องก้มหน้ารับชะตากรรมนั้นอย่างเดียวดาย

ณ วันนี้ สิ่งที่แม่ได้พยายาม   มันดูเหมือนไร้การตอบสนอง  

ณ วันนี้หรือวันหน้า แม่ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวอย่างไร

.........